I don’t know you, but I’m still thinking about you.

A translated blogpost originally by Sunshine Maniac about the horrific aeroplane crash that happened on July 17th 2014 which killed nearly 300 people, including 193 who bore the Dutch nationality. The whole of the Netherlands is in deep mourning. I didn’t know any of the victims personally, but I know of several people who did have friends or loved ones on that plane. My heart goes out to all of them.

—

You were here yesterday. You were a friend, grandfather, mother, classmate, neighbour, a colleague, the boy at the cash-register, that cute couple down the street. Yesterday loved ones waved you goodbye at the airport. You were going on holiday, on your way to sun, sea and beach, an exchange student on your way to a family, a professor on your way to a conference.

Today you are a victim. A victim of a battle you had no part in. Victim of violence that is as useless as mopping the floor with the water running.

I don’t know you, yet you are still on my mind. Celebrating summer vacation suddenly feels selfish when I think of the sorrow of those people who were waving you goodbye. The people who hoped you would safely return. Who are still hoping that they’ll wake up from a horrible nightmare.

I keep thinking about you. About how you got on the aeroplane yesterday morning, full of exciting expectations, ready to go to your exotic destination. The image of a ‘Lonely Planet’ found in the wreckage tells us of your intentions; seeing the world, discovering a beautiful country.

I close my eyes and go with you in my thoughts. Past customs, through security and to the gate and then searching for your place in the aircraft. I don’t dare to go any further. My head can’t cope with the thought of what you must have felt when the aeroplane that was supposed to take you to your destination, suddenly fell from the sky. I don’t hope anything, but I fear the worst.

I don’t know you. For me, too, you are a nameless victim of useless violence. Yet, my heart feels heavy. It feels heavy because I know that I cannot imagine how it would be if you were my beloved. My mother, my grandfather, my friend or colleague.

I don’t know you, yet you are constantly on my mind. You, your loved ones, and all the people that mourn you.

Rest in Peace, dear stranger.

My heart and thoughts are with the people who have to miss you, and support others one way or another. Just because you might have just as well been my friend.

Gisteren was je er nog. Je was vriendin, opa, moeder, klasgenoot, de buurman, een collega, die jongen aan de kassa, dat leuke stel van verderop in de straat. Gister nog zwaaiden naasten je uit op het vliegveld. Je was een vakantieganger op weg naar zon, zee en strand, een uitwisselingsstudent op weg naar familie, een professor op weg naar een conferentie.
Vandaag ben je een slachtoffer. Een slachtoffer van een strijd waar je helemaal niets mee te maken had. Slachtoffer van geweld dat even zinloos is als dweilen met de kraan open.

Ik ken je niet en toch ben je constant in mijn gedachten. Vakantie vieren voelt ineens egoïstisch wanneer ik denk aan het verdriet van de mensen die je gister nog uitgezwaaid hebben. De mensen die hoopten op een veilige terugkeer. Die nog steeds hopen dat ze straks zullen ontwaken uit een nachtmerrie.

Ik blijf aan je denken. Hoe je gisterochtend vol vrolijke verwachtingen in het vliegtuig stapte naar je exotische bestemming.
Het beeld van een Lonely Planet tussen de brokstukken getuigt van de plannen die je had. De wereld zien, een prachtig land ontdekken.
Ik sluit mijn ogen en ga in gedachten met je mee. Langs de douane, door de bagagecheck en richting de gate en op zoek naar je zitplaats in het voertuig.
Verder durf ik niet. Mijn hoofd kan het niet aan te bedenken wat je moet hebben gedacht toen het vliegtuig dat je naar je bestemming zou moeten brengen ineens naar beneden tuimelde. Ik hoop niets, maar vrees het ergste.

Ik ken je niet. Ook voor mij ben je een naamloos slachtoffer van zinloos geweld.
Toch voelt mijn hart zwaar. Het voelt zwaar omdat ik weet dat ik me met geen mogelijkheid kan voorstellen hoe het zou zijn als je mijn geliefde was. Mijn moeder, mijn opa, mijn vriendin of collega.
Ik ken je niet, maar toch ben je constant in mijn gedachten. Jij, je naasten en alle mensen die om je rouwen.

REST in PEACE lieve onbekende.
Mijn hart en gedachten zijn bij de mensen die je moeten missen en op de één of andere manier iemand steun te kunnen verlenen. Gewoon omdat je net zo goed mijn naaste had kunnen zijn.